21 Mei. Het is zover. Met de trein van even over half vier vertrek ik vanuit Delft naar Schiphol en ontmoet Maartje daar. We checken in en Maartje kan het niet laten om taxfree nog even een fotocameraatje te kopen. Stipt 19:35 uur stijgen we op. Na aankomst in Pisa nemen we de bus naar ons hotel. Bij het bespreken van de reis was Maartje zo verstandig geweest om gelijk voor de eerste nacht een hotel te boeken. Na het inchecken natuurlijk nog even de stad in en zitten we even later met een medium groot glas bier op een terrasje in Pisa.

22 Mei: Monterosso-Vernazza.
Na een goed verzorgd ontbijt lopen we naar het station, nemen de trein naar La Spezia en vandaar de trein naar Monterosso. Het is daar druk, het lijkt de Kalverstraat wel en alle hotels zitten vol. Uiteindelijk, na veel zoeken vinden we een giga appartement in Vernazza.
We gaan lopen. Het is warm, behoorlijk warm. De wandeling is erg mooi maar ook wel héééél steil en met heel veel treden. Vaak moeten we even stoppen om op adem te komen.
De weggentjes en paden zijn smal en met al die mensen is het soms lastig lopen. Ook in Vernazza, met een klein stationnetje, leuke winkeltjes, barretjes en eettentjes, is het behoorlijk druk.

Volgens onze stappenteller hebben we vandaag 66 verdiepingen geklommen, 13805 stappen gezet en 9,09 km gelopen. We nemen een verkwikkende douche waarna Maartje nog even gaat zwemmen. Ik blijf, wat licht in mijn hoofd, nog even in het hotel op bed liggen om wat bij te komen. Als ik Maartje ga zoeken vind ik haar in de zon liggend op een grote steen.
De kamers zijn best prijzig. Om de kosten een beetje te drukken eten we 's avonds maar een "pizza portare" op onze kamer.

23 Mei: Vernazza-Riomaggiore.

Het is een hele mooie tocht die via Coniglia en Manarola naar Riomaggiore loopt maar wel een met vreselijk veel stenen trappen met vaak ook nog behoorlijk hoge treden.
Elk dorp dat we tegenkomen gaan we bekijken, wat dat betreft lijken we op elkaar. Het weer is geweldig alhoewel er veel wind is. De zee is woest en heel spectaculair en zelfs nu op onze kamer hoor je de wind.

Na een klim leek de tocht weer op wandelen te gaan lijken, maar nee hoor, even later ging het weer naar beneden. En dat afdalen leverde behoorlijk pijnlijke dijen op.

Volgens Maartje was het vandaag een mooie dag en de tocht zelf "appeltje eitje, slechts 205 verdiepingen". Om in Riomaggiore te komen is het 1000 treden omhoog maar ook weer naar beneden. Mijn dijen voel ik behoorlijk: hier tel je niet de kilometers maar het aantal treden. Wat doet denken aan de beklimming van de Pic du Canigou lang geleden.
Na de kamer te hebben bekeken drinken we in een bar hoog op de rots een Spritz. Tientallen fotografen met mega lenzen staan hier te fotograferen. Maar wat? De woeste zee die hoog tegen de rotsen opspat of de zon die dipt, ondergaat?
We eten 's-avonds konijn en nemen een limocello toe. Slapen, nee. Hoor goed de zee te keer gaan, heerlijk. Maartje haalt herinneringen op aan de eerste dag. Dat ik, terwijl we aan het lopen zijn op een smal paadje, ineens zeg "ik hoor een koe". Ze ligt dubbel. Ik probeer nog uit te leggen dat dat best mogelijk is, denk maar aan de koeien van de slager in Isolabona die over de weg naar de wei liepen. Het koe-geluid bleek te komen van een meneer achter ons die heel vies twee keer z'n neus ophaalde.

Het appartement is in een heel mooi, oud gelig pand. De bedden zijn prima en de handdoeken lekker groot. Maartje heeft voor morgen in Portovenere geboekt, in Campligia was niets te vinden. Dat wordt dus flink doorstappen morgen.

24 Mei: Riomaggiore-Portovenere.
Na een croissant, koffie en water gaan we op weg naar Portovenere. De tocht is prachtig langs wijnvelden en altijd uitzicht op zee. Af en toe lopen we over een "normaal" looppad maar dan weer een pad met grote stenen waar ik op moet letten hoe ik die op moet klauteren. Ik vind een houten stok waarmee het allemaal wat makkelijker gaat maar toch duvelde ik een keer om. Gelukkig viel de schade mee, slechts een schaafwond aan mijn arm.

Het pad blijft maar een pad, nergens een mogelijkheid ergens even te gaan liggen. Ook naast elkaar lopen is nauwelijks mogelijk. Ik ben drijfnat, het zweet gutst van mijn gezicht. Met het sjaaltje dat ik van Ger kreeg veeg ik het zweet uit mijn ogen.
We rusten even uit bij een kerkhofje wat me doet denken aan de wandeltochten met Ger door Spanje. Bij het afdalen denk je steeds, ik ben er, maar nee hoor, weer een bocht met alleen maar treden naar beneden.
Aangekomen in het dorp zoeken we ons hotel op dat we via internet hebben opgezocht en per telefoon gereserveerd. Toch mooi dat dit allemaal met internet mogelijk is.

25 Mei: Portovenere-Ventimiglia.
We houden het voor gezien, we willen naar huis, dwz, naar het huisje van Maartje en Henk in de buurt van Pigna. We vinden het hier te druk, het lopen behoorlijk zwaar met al die treden en ook behoorlijk prijzig.
Ik stuur een smsje naar Dick "Nou, hou je vast. Wij willen naar Ventimiglia maar". Per ongeluk dit verzonden. Wat er bij moest is "Staking treinpersoneel. Tocht prachtig maar bv de eerste dag 1 trap omhoog en 1 naar beneden. Toen ook heel druk. Vernazza prachtig maar gekkenhuis. Gisteren geweldige tocht maar 2 keer een stukje gewoon rechtdoor. Naar beneden klauteren knieën en kuiten zijn op. Love you".

Even later belt Dick op en ik leg uit wat er aan de hand is. De knieën zijn op, de treden slopend en het is druk, behoorlijk druk en prijzig. Maar wel heel mooi.
Onduidelijk is of de trein naar Genua nu wel of niet gaat. In ieder geval moeten we een treinkaartje naar Genua kopen.

Ons gelig appartement

Dit soort eindeloze trappen komen we tegen

Lekker afkoelen in zee

26 Mei: Met de trein naar Ventimiglia en vandaar met de taxi naar het huisje van Maartje gegaan. We zijn weer thuis! Het was een hele mooie tocht maar wel zwaar. Maar we geven het wandelen niet op. De resterende tijd gaan we hier in de omgeving lopen. Hier, waar het niet druk, ook erg mooi en een stuk voordeliger is en waar nauwelijks van die nare trappen te vinden zijn.
Epiloog. Henk en Dick zijn zondag 29 mei even na achten bij ons aangekomen. De resterende tijd tot ons vertrek gaan we het rustig aandoen en in de buurt wat wandelingen maken.